BRANDWEER IN STAND-BY OP IWR

Ongelukken en gelukjes zitten soms in onverwachte momenten verborgen, ook voor mensen die halve levens op hondenterreinen slijten.

De dag dat ik met Seiko van Sapho’s hoeve op het terrein van Canis Club Hooglede het IWR1 wou behalen, had zo’n moment in petto. Het was een prima dag voor een wedstrijd : niet te koud, niet te warm, droog, een goed terrein en de organisatie in handen van een club die wijd en zijd bekend is om zijn gastvrijheid. Ik voelde me goed in m’n vel, temeer omdat ik dit keer een eigen boxer kon voorbrengen. En niet de eerste de beste: zij die Seiko wat beter kennen, weten dat hij geen doetje is. Lief en gehoorzaam, dat wel, maar een  doordrijver met een nauwelijks te buigen wil als hij eenmaal z’n zinnen gezet heeft op iets.

Voor een IWR opleiding heeft dat zo zijn voordelen, als je maar goed blijft beseffen dat er ook mindere kantjes aan zijn. Aan de ene zijde hebben we het meegemaakt dat Seiko een brede knotwilg is ingeklauterd om er de pakwerker uit te halen ( niks gelogen, staat op video). Anderzijds, mocht ik de kracht van z’n wil (en z’n kaken) aan den lijve ervaren, toen ik hem op een drassig veld wou verplichten te blijven liggen en hem nogal kordaat aanpakte. Om het zacht uit te drukken : zijn opleiding was een uitdaging geweest. Beiden hadden we er veel bij geleerd: nu moesten we het ook tonen.

De speur velden lagen langs een drukke weg. Dat mocht geen obstakel zijn voor goed getrainde honden. Dààr zat het duiveltje niet verborgen. Seiko was als eerste uit de lot-trekking gekomen en mocht als boxer de spits afbijten. Dat ontlokte de vriendelijke keurmeester nog enkele bemoedigende woordjes. Op het speur is Seiko ( die sedert zijn boomavontuur de bijnaam “Psycho” niet meer is kwijtgeraakt ) even onverstoorbaar als bij eender welke andere oefening. Hij werkte zijn spoor traag, degelijk en correct uit. De punten waren hoog en de keurmeester keek m’n compagnon al iets anders aan.

Toen ik met Seiko het veld afstapte om hem terug in de wagen te zetten, viel het me op dat het verkeer nog drukker geworden was. Nogal wat auto’s vertraagden om te zien wat al die mensen op het veld met hun honden uitspookten. Op zichzelf begrijpelijk natuurlijk, maar het leek me toen al een linke situatie. Druk,  nieuwsgierige chauffeurs, wagens met honden erin  geparkeerd aan weerszijden van de baan, geleiders en toeschouwers die daartussen laveerden. Maar goed, ik was blij met het werk dat Seiko had getoond en wilde de andere deelnemers gaan bekijken.

We stonden met een groepje vrij dicht bij de weg, terwijl diegenen die aan de beurt waren dieper in het veld hun speur opzochten. De normale gespannen drukte bij het speurwerk waar iedereen de uitslag van de eerste proef afwacht en  gedempt pratend de zenuwen verbijt. De honden werkten zeer onderscheiden, de punten schommelden sterk. In één van die dode momenten , waarop een Belgische herder heel diep in het veld een hoek aan het zoeken was, stonden we halvelings gedraaid naar onze wagens te kijken waar enkele honden tegen elkaar waren gaan blaffen. En toen gebeurde het….

De totale passage kan nauwelijks tien seconden geduurd hebben. Het ging vlug en toch was het als in slow motion..We zagen een Mercedes die vrij snel kwam aanrijden en we zagen de chauffeur onze kant opkijken. Tegelijkertijd konden we zien dat de auto voor hem traag was gaan rijden. Ik herinner me geen geluid op dat ogenblik, enkel dat glijdende beeld. Pas toen de Mercedes zijn voorligger zeer dicht genaderd was, merkte de chauffeur wat er gebeurde. Hij ging hard op de rem staan om de botsing te vermijden, gooide het stuur om en schoof onze groep voorbij in de richting van de auto’s met aanhangwagens, waarin onze honden zaten. Ik voelde hoe m’n mond droog wegtrok en in een flits ging het door me heen dat de wagen met Seiko erin, aan de andere kant stond. De Mercedes miste enkele aanhangwagens op nauwelijks een meter en bonkte met een krakend geluid tegen de eerste geparkeerde auto op en bleef dan wiebelend in een wolk van stoom stilstaan.

Heel even was het onwezenlijk stil. Zelfs de honden blaften niet meer. Toen zijn we zowat allen tegelijk van de boord van het speur veld afgerend, de straat op naar de rokende Mercedes toe. De chauffeur zat behoorlijk beduusd achter het stuur, maar bleek buiten de schrik geen verdere averij opgelopen te hebben. Wat niet kon gezegd worden van zijn wagen , en nog minder van de wagen die de schok had opgevangen. Niemand leek gewond te zijn . De aanhangwagentjes met de honden erin, stonden nog altijd waar ze enkele minuten eerder hadden gestaan. Geen van de honden was geraakt, maar het had bijzonder weinig gescheeld. De spoorlegger, de keurmeester en de deelnemer die net aan de beurt was kwamen nu ook toegelopen – zij hadden enkel de knal gehoord. Ook bij hen een zucht van opluchting : het volstond te kijken naar de geraakte wagen om te zien wat er kon gebeurd zijn als die Mercedes enkele meter eerder op de aanhangwagentjes was ingebeukt. Het duurde een tijdje vooraleer we doorhadden dat de wagen die de klap had geïncasseerd, niet de wagen was van één van ons . Het bleek de privé wagen te zijn van één van de geüniformeerde brandweerlui die even voordien waren aangekomen : zij waren op pad om hun kalenders aan de man te brengen. Ook buiten de dienst, hadden deze mannen dus zeer verdienstelijk werk geleverd- al dachten zij daar op dat ogenblik duidelijk anders over.

Geen mens en geen hond had dus een schram, enkel verwrongen metaal. Maar het had bijzonder weinig gescheeld. En dat gevoel bleef de hele wedstrijd en de hele dag ook meespelen.Bij iedereen. Als geleider, en als hondenmens tout court, besef je op zo’n moment waar je eigenlijk voor staat en vooral hoe dicht je eigenlijk bij je hond staat, waar je maandenlang in alle soorten weer en wind mee hebt samengewerkt. En je beseft dieper wat een voorrecht het eigenlijk is, die boxer waarvan het diepste instinct is mee te werken met z’n baas én die daar ook toe bekwaam is (als je  maar de juiste toon vindt), dicht bij je te hebben.

Aan Seiko is in elk geval dit verhaal voorbij gegaan : hij heeft die dag een behoorlijke gehoorzaamheidsproef en een uitmuntende verdedigingsproef afgelegd, wilskrachtig en met plezier. Hij mag zich dan ook sedert die dag in de gilde van de IWR-boxers bijschrijven.

Maar de hondengeleiders die deze dag  meegemaakt hadden, wisten dat het eigenlijk om veel meer ging dan om het al dan niet slagen voor een proef : het was de band met hun hond die hen voor ogen stond. En ook al blijft dat besef niet bij allen lang nazinderen, je kan deze schok misschien toch – met enige terughoudendheid – een gelukje bij een ongeluk noemen.

Ingmar Sioen

PS :  Met dank aan de onbedoelde, maar gewaardeerde medewerking van de brandweer